Zülfihan YILDIZ

Her daim her kez yanında olmuyor, bir ağaç misali, baharda açar yaprakları sonbahar dedin mi tek tek süsülüp usulca uzaklaşırlar, sende kendinle bütünleştirdiğin insanlar zamanı vakti gelince çok uzağına düşebiliyorlar bu bir veya iki, belki de hiç gitmez dediğin, belki de hiç kalmaz dediğin,

Yaşanması gereken ne varsa yaşanıyor zaman tükeniyor sen tükeniyorsun beklide ama gidiliyor işte bir şekilde, ve havinin gelmesiyle unutuluyor, güneş içene doğup ısıtıyor seni,, kendini güneşin ışınları altında his ediyorsun, bir tek olduğunu kendi yalnızlığını güneşin yağmurun altında seyret,

Çık gökyüzünden bak bir kendine o zaman bir karınca kadar küçük olduğunu da göreceksin,

Fark edilmeyecek kadar küçük ezilip gidilecek kadar yol ortasında,,

Fark edilmeyecek kadar yalnız,

Bakış açını değiştirdiğinde belki güçlü olduğunu his edeceksin ama yalnızlığın ürkütecek seni, kendin bile yabancı olacaksın ruhuna farklı farklı benliklerle bütünleştirip yok ettiğin ruhunu anımsayacaksın,

Şimdi his ettiğin nedir peki başkalaşmış bir ruh ve kaybettiğin bir beden,

Kendi güçlü his edebiliyor olabilirsin hala

Güneşe bakacaksın kendini duygularını anımsamak isteyeceksin ama bulamayacaksın, güneşte yönünü senden çevirip geceye teslim edecek kendini,

Kendinde parlayan o gözlerin artık olmadığını göreceksin, beklide korkacaksın ışığını kaybettiğini de karanlıkta kaldığında anlayacaksın,,,

Bir zaman sonra gecenin karanlığı ile kaybolup gideceksin

Ne kalacak senden geriye?